Do naszej oazowej tradycji należą adwentowe dni wspólnoty odbywające się w okolicy uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Jest to jednocześnie święto patronalne Ruchu Światło-Życie. Nie inaczej odbyło się w tym roku. W sobotę 8 grudnia nasza oazowa brać, w okolicach godziny 15.00 zgromadziła się w Konarzewie, by rozważać maryjny charyzmat naszego Ruchu i odkrywać jego korzenie.
Dzień wspólnoty rozpoczął się przedstawieniem przybyłych wspólnot. Cieszyliśmy się obecnością przedstawicieli wspólnot zakonnych: Pallotyńskiej i Zmartwychwstańczej. Ubogacały nas swoją obecnością i świadectwem rodziny Domowego Kościoła i kapłani. Atmosferę podgrzewała oczywiście licznie zgromadzona młodzież i dzieci.
Po zawiązaniu wspólnoty przeszliśmy do kościoła by uczestniczyć w Namiocie Spotkania. Inspiracją do modlitwy i rozważania był tekst z Dziejów Apostolskich o wspólnocie pierwotnego Kościoła (4,32 - 5,11). "Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących..." Jaka jeszcze droga przed nami, ile w nas rozbicia, skłócenia, własnych ambicji... Dobrem i miłością musimy zasypywać przepaści, które nas dzielą. Boże, spraw jedność w Kościele, aby był zespolony miłością, aby wpatrzony w Ciebie mógł spełniać swą misję.
Następnie przyszedł czas na Nieszpory połączone z nabożeństwem przystąpienia do deuterokatechumenatu. Cieszyliśmy się, że tak wielu młodych ludzi zechciało wstąpić na drogę tej katechezy, którą proponuje Ruch Światło-Życie. Nieuchronnie ciśnie się refleksja: Kiedy ja wstępowałam na tę drogę? Jak to wtedy było? Jakie owoce w moim życiu przyniósł ten okres? Dla mnie to był czas intensywnej pracy nad sobą. Metoda formacji, którą wtedy praktykowałam w małej grupce do dziś pomaga mi systematycznie pogłębiać moją więź z Bogiem. Modliliśmy się więc za tych, którzy podjęli taką decyzję podążania drogą ucznia Chrystusa. Otrzymali obfite umocnienie i łaskę poprzez znak krzyża i błogosławieństwo celebransa.
Po tej części "dla ducha" zebraliśmy się w stołówce, gdzie stały stoły zastawione pieczywem i smalcem, a także ciastem. Gorąca herbata lub kawa okazała się zbawienna dla naszych zmarzniętych organizmów. To był dobry czas agapy i spotkania, wspólnoty stołu i myśli. Może trochę za krótki...
Bo oto najważniejszy punkt programu: Eucharystia! Głównym celebransem był ks. Szymon Likowski - prefekt poznańskiego seminarium. Włączyliśmy się w Mszę Św. parafialną poprzez służbę liturgiczną oraz diakonię muzyczną. Ks. Adam Prozorowski w homilii rozważając fragment Ewangelii o Zwiastowaniu Maryi wskazał na osobisty aspekt spotkania z Bogiem: "Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga." - mówi Anioł. Bóg wybiera osobiście konkretnego człowieka, przygotowuje go do swoich planów i troszczy się o niego. Słowa Dobrej Nowiny odnoszą się osobiście do mnie: "Znalazłam łaskę u Boga", Bóg jest mi łaskawy, kocha mnie! Łaską Boga jest przychodzący Jezus, aby rozświetlić ciemności, wśród których chodzimy.
Na koniec Mszy miało miejsce rozdanie świec osobom odpowiedzialnym za poszczególne diakonie, które funkcjonują w archidiecezji poznańskiej. Uroczyste błogosławieństwo zakończyło nasze świętowanie.
Myślę, że był to owocny w łaski adwentowy Dzień Wspólnoty, czas spotkania, modlitwy, czas Zwiastowania Dobrej Nowiny, czas umocnienia na drodze do Pana. Bogu niech będą dzięki!
Agnieszka Eltmann