Eucharystia – nie jesteśmy sami!
Życie płynie swoim czasami bardzo wartkim strumieniem. Pochłaniają nas często sprawy doczesne – i to jest przecież zrozumiałe. Każdy z nas zapewne zdaje sobie jednak sprawę, przynajmniej od czasu do czasu, z tego, że nie chciałby przeżyć tak reszty swych dni na ziemi. Konieczna jest jakaś duchowa odnowa, jakiś oddech dla ducha – czy jak to nazwać…
Zdaje się, że takie duchowe orzeźwienie przynoszą rekolekcje Domowego Kościoła. Tak było zawsze w naszym przypadku, choć wszystkie, w których uczestniczyliśmy były inne.
Cóż powiemy? Czy Oaza w Poznaniu wymiera? Żadną miarą! Cóż więc powiemy? Czy jesteśmy słabi, bez siły przebicia, z twarzą ponuraków? Żadną miarą! Cóż zatem powiemy? Czy czasy świetności naszego Ruchu dawno minęły i teraz przyszła inna era? Żadną miarą!
Pan Bóg każdego dnia poprzez teksty liturgii słowa i liturgii godzin daje nam najlepsze słowo na daną chwilę, sytuację, wydarzenie. Tak też było w czasie Dni Skupienia, które jak co roku przeżywaliśmy w kościele pw. Świętego Jana Bosko na poznańskich Winogradach. Doświadczyliśmy żywego działania Jego słowa w naszym życiu.
W dniach 0d 20 d0 22 lutego 2009r. odbyły się w Zaborówcu rekolekcje nt zachować dziedzictwo Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Ks. Franciszek Blachnicki i Jego dzieło od początku uczestnictwa w Domowym Kościele Ruchu Światło – Życie rozpaliło w moim sercu małą iskierkę wiary. By ten nikły żar podtrzymywać, pojechałem z małżonką wsłuchać się w świadectwo bezpośrednich świadków życia ojca Założyciela. 
Nasza para rejonowa Ania i Maciej zapragnęli, aby w parafii Chrystusa Jedynego Zbawiciela w Swarzędzu powstał nowy krąg DK. Jako, że jest to nasza rodzinna parafia, pragnienie to dzieliliśmy w pełni. Zgłosiliśmy się więc, aby powiedzieć tam świadectwo, na mszy w niedzielę. Jak to zwykle u nas bywa, najpierw była radosna chęć a w miarę zbliżania się terminu – coraz częściej mieliśmy nadzieję, że to jednak nie wypali. No cóż, Pan chciał żeby wypaliło.
Do Koszalina na Oazę Rekolekcyjną Diakonii zapisaliśmy się w ostatniej chwili. Pomyśleliśmy, że jeśli Pan Bóg ma taki plan, to znajdą się dla nas miejsca – i rzeczywiście tak było. Wybierając się na te rekolekcje słyszeliśmy, że to jakby spojrzenie na formację w Ruchu Światło-Życie „z lotu ptaka”. Dowiedzieliśmy się też, że ponieważ w wakacje byliśmy na oazie III stopnia, to jest to dobry moment, żeby wybrać się na ORD.